خـدای جـود بده لـقـمـه‌ای ز نانت را            تـفـضّـلـی بـنــمـا خـاک آسـتـانـت را
بکش به روی سرم دست مهربانت را            اجـازتی بده مـداح روضه‌خـوانت را

که باز شرح دهـم درد بیـکـرانت را

ز اشک روضه ز تو نورعین می‌خواهم            دوباره زمـزمـه یا حـسـین می‌خواهم
میان سینه‌زنی شور و شین می‌خواهم            شب شهـادت تو کـاظـمـین می‌خواهم

که خـادمی بـکـنم خـیـل زائـرانت را

قلم نوشت ز نو؛ کـربلای دیگر خود            شروع کرد سـتم جـنگ نابرابر خود
گرفت آتش و سوزاند خشک با تر خود            دوباره فتنه یک زن کشید خنجر خود

دریـد با جگـرت قـلـب دوسـتـانت را

ز پـا فـتـادی و افـتـاد با تو سـاغـرها            ز سوز حنجرت آتش گرفت حنجرها
گره ز کار تو شد باز و بسته شد درها            چه شد زبان فـصیحـت امـام منـبرها

چگـونه شرح دهـم لکـنت زبـانت را

چه شد که با غم و با غصه هم مسیر شدی            میان این همه درد و محن اسیر شدی
زدند چشم تو را؛ بسکه چشمگیر شدی            جـوان ضامن آهو چه زود پیر شدی

بهـار من چه کنم این همه خزانت را

به سر زنان ز جنان فاطمه برون آمد            وَ در کـنار تو با روی لالـه‌گـون آمد
ز لرزه‌های تنت عرش بی‌سکون آمد            ز بسکه پنجه کشیدی به خاک؛ خون آمد

بگو چه چاره کنم روی ارغوانت را

ستون عـرش خداوند! کم تزلـزل کن            میان آتش نمـرود؛ بشکـف و گل کن
به کام تشنه به خشکیده لب توسل کن            تو را به خاطر زهرا کمی تحمل کن

اگر چه زهـر گـرفـتـه همه توانت را

طـبـیب عـالـمی و بـی‌طـبـیب افتادی            به سمت قبله به حالی عجـیب افتادی
به روی خاک چو خـدّ التریب افتادی            شـبـیـه جـدّ غـریـبت غـریب افـتـادی

نداد آب کـسی کام روضه‌خـوانت را

زمیـنـیـان؛ ز تو با آه جـانـفـزا گـفتند            و تـسلیت به شهـنـشاه اِرتـضا گـفـتند
فرشته‌ها ز غمت یا رضا رضا گفتند            کبوتران همه حیَّ عـلی العـزا گـفـتند

که سوخت آتش آن مغز استخوانت را